Kıymetli okuyucularım; dünü ile bugünü ile Türkiye’nin sosyal, kültürel ve ekonomik manzarasına baktığınızda görünen ve sırıtan hadiseler yürekler acısıdır. Merhum Alparslan Türkeş (mekanı cennet olsun) yıllar öncesinden olayı şöyle özetliyor. “Tatbikatına uygulamasına şahit olduğumuz siyasetin hile, yalan, iftira, yolsuzluk, tertip gibi basit ve çirkin silahları imanlı Türk halkının siyasi hareketlerini zayıflatmakta inancını sarsmaktadır.  Bir tarafta güzel vatanımızın toprağını süren tohumu saçan çiftçiler, öbür tarafta günün modasını takip eden eğlence mekanlarını dolduran şımarık ve sorumsuz memleket çocukları. Bir yanda fabrikalarda motorun gürültüsünün tarlalarda güneşin hararetini bölüşenler öbür yanda yüksek apartmanların gölgesinde ve sıcak odalarında sosyal adalet nutukları hazırlayan adaletsizler, şuursuz ve ruhsuz topluluklar. Ben Türk Milleti’ni sokaklarda ıspanak fiyatına satılan demokrasiye rüşvetle ve hileyle çiğnenen ve çiğnetilen hukuk düzenlerine ahlaktan mahrum bir hürriyete tefeciliğe karaborsaya yer veren bir ekonomiye çağırmıyorum. Türklük gurur ve şuuruna İslam ahlak ve faziletine yoksullukla savaşa adalette yarışabilirliğe, kardeşliğe, kısacası Allah yoluna çağırıyorum. Hedefimiz Türkiye’yi aç hürler, tok esirler ülkesi yapmak değildir. Türk Milleti’ni iktidarları için bir basamak, demokrasiyi de sadece bir rey (oy) düzeni (aracı) olarak kabul eden görüş, bizim görüşümüz değildir” Alparslan Türkeş (Dava sayfa 57- 58 – 59)

Kıymetli okuyucularım, yukarıya aldığımı anlamlı tespitler siyasi iradelerin yaptıkları ekonomik yanlışları anlatmak içindir. Bugün şekere, ayçiçeği yağına, belli başlı gıda ürünlerine (buğday, mısır, mercimek ve benzerleri) karşı dışa bağımlı hale getirilişimizin tek sebebi uygulanan yanlış ve yanlı politikalardır. Bakınız ekonomiden sorumlu bir devlet bakanı nasıl saçmalıyor. “Korkmayın kimse Tüpraş’ı, Türk Telekom’u alıp gitmez. Bu tesislerin hepsi Türkiye’de kalır. Mevcut İşletmeler Kanunu’nun (yani devletin) elinde dahi kar ediyor. Düşünün bir kere, bu işletmeler özel sektörün elinde nasıl verimli çalışır. Nasıl kar eder. Sermayenin yerlisi yabancısı olmaz. Erdemir’i, Tüpraş’ı, Türk Telekom’u, Türk Hava Yolları’nın tamamını yabancılara satabiliriz.” Bu ifadelerin peşinden üzülerek söylemek gerekirse “özelleştirme rezaleti” gündeme getirildi. Şeker fabrikaları bir bir satıldı ve özelleştirildi. Türk Milleti’nin ihtiyacı olan “şeker” imtiyazlı işadamlarının insafına terk edilmiştir. Bugün için geldiğimiz nokta bellidir. Kaybedenler Türk çiftçisi ve Türk Milleti olmuştur. Kazananlar ise yandaşlar olmuştur. Şeker ambarı durumundaki Türkiye neden ve niçin şeker ithaline mahkum olmuştur. Bunun sorumluları ve mesulleri kimlerdir?
DEVAM EDECEK