Türkiye’nin milli eğitim davası yıllardan beri plansız ve yanlış bir şekilde yürütülmüştür. Bugünde aynı kör dövüş devam ettirilmektedir. Eğitimin, milletimizin sosyal ve iktisadi durumu ve ihtiyaçları dikkate alınarak Türkiye’yi en kısa zamanda kalkındıracak bir plana bağlanması lazımdır. Onun için önce Türkiye’nin muhtaç olduğu elemanların tespit edilmesi ve belirli süreler içinde varılması gereken hedeflerin tayin olunarak bana göre eğitim faaliyetlerinin düzenlenmesi gereklidir. Yani Türkiye’de halkın sağlığı için ne kadar doktora ihtiyaç var? Ne kadar sağlık memuruna, ne kadar ebeye, hemşireye ihtiyaç olduğu tespit edilmelidir. Tıpkı bunun gibi ne kadar makine mühendisine, ne kadar inşaat mühendisine ve böylece nelere ihtiyaç olduğu neticesine ilmi bir şekilde varılmalıdır. Milli eğitimin buna göre planlanması gerekir. İktisadi durumunuz ve ihtiyaçlarınızda aynı şekilde dikkate alınması lazımdır. Türkiye’de uygulanan şekil yanlıştır. Her tarafta alabildiğine okullar açılmaya çalışılıyor. Liseleri bitiren öğrenciler artık üniversitelere sığmıyorlar. Üniversiteyi bitirenler belli kapıları zorlamaya başlıyorlar. Çoğu devlet kapısında iş bulmak istiyor. Bu kadar çok kadroya devlet kapısında ve devlet kadrolarında istihdam etmek mümkün olmuyor. Durum tedirginlik meydana getiriyor. Halbuki Türkiye’nin en önemli ihtiyacı teknik eleman yetiştirmektir. Eğitimin sosyal ve ekonomik yönden hedeflerine ulaşması teknik eğitime yönelmekle mümkün olur.
Bunun için;
Seçkin kabiliyetler mütehassıs zümre olarak ve memleketin sosyal, ekonomik ihtiyaçları ve hedeflerine göre nesiller yetiştirilmelidir. Eğitim, memleket ihtiyaçlarını karşılayacak bol sayıda teknik eleman yetiştirecek şekilde teknik eğitime çevrilmelidir. Bütün halkın süratle eğitilmesini sağlayabilmek için bizim 9 ışık doktrinimizde de ileri sürmüş olduğumuz köy planları sistemi uygulanmalıdır. Üniversite gençliğinde görmekte olduğumuz büyük eksik şunlardır.
Gayesizlik ve milli ülküden yoksun oluş. Ciddiyetsizlik Disiplinsizlik ve bunlarla birlikte insanların haklarına karşı saygılı olmamak. İnsanları sevmek ve bencil olmamak. İşte rahmetli Alparslan Türkeş’in eğitimle ilgili görüşü budur. Bence çare de budur. (Bknz. Dava Syf. 292-300)