Müslüman olarak zaman bilinci mutlaka çok iyi değerlendirilmelidir. Boş konuşmalar, lüzumsuz taklitler, bizi ilgilendirmeyen, bizden olmayan şeylerle meşgul olmalar toptan zarardır. Fikrimiz Müslüman olmalı. İşimiz Müslüman olmalı. Vaktimiz Müslüman olmalı. Bilincimiz, vicdanımız, ahlakımız, tavrımız, davranışımız Müslüman olmalı. Kendimize sormamız lazım, “Ben iliklerime kadar Müslüman mıyım? Zaman dilimlerimi, vakti mi, aylarım, haftalarım, günlerim, saatlerim, hatta bir dakikan, bir saniyen bile acaba ne kadar Müslüman” işte bu soruların cevabı bizlere sağlıklı bir Müslüman kimliğine sahip olup, olmadığımızı sorgulamaktır. Şimdi ben başta Türkiye olmak üzere İslam alemini ve kendimi sorguluyorum. Her dakika, her saniye bir bebenin, bir savunmasız çocuğun ve bir ananın öldüğü, öldürüldüğü, açlığa, yokluğa mahkum edildiği günümüzde hangi yüzle ve hangi Müslüman kimliğimizle yılbaşını kutlayacağız. Hangi sebeplerle bol, bol nutuklar atacağız ve demeçler vereceğiz. 1986 yılında Rahmetli Abdurrahim Karakoç şöyle sesleniyor.   
Şeref sancağımız direkten indi
Kambur sırtımıza Avrupa bindi
Yaş günü mum olduk, noelde hindi  
Erken ötmek bizi geride koydu.
 
Rahmetli Osman Yülsel serden geçti ise “Asri aile” adlı şiirinin bazı mısralarında şöyle sesleniyor.
“Kikinin aslı Zeki, Ferihan imiş Feri,
Mimi Mediha demek, var mı Türklük eseri.
Kadınları çaçaron, kozmopalitan erkek.
Bunlardan gelen nesil vatan millet tanır mı?
Müslümanlık kaygısı, Türklük duygusu var mı…
 
Merhum Rıza Ümit ise şöyle haykırıyor:
“Türküm, Türklüğüme imanım tanık, içim, dışım, tevhit nuruyla yanık. Duygum şaha kalkmış, manam uyanık, ateşi, aşk olan bir yanardağım.” Yılbaşı bir aldatmaca, bir Hıristiyanlık proğandasıdır.  Yüzde yüz taklittir. İnşallah yarın ki yazım da bunları özetleyeceğim.