Üretimin iki yönü vardır. Birisi “İnsanın tabiatla olan ilişkisi” diğeri ise “İnsanın insanla olan ilişkisidir.” İnsanın tabiatı kullanarak, bazen de istismar ederek üretim yapmasının bölümleri vardır. Birincisi İnsanlar ve insan grupları tabiatı işlemek suretiyle değil, tahrip ederek tarım yaparlar. Bu ilkel bir üretim şeklidir. Yani meyveler, bitkiler toplanır, hasat edilir, hayvanlar avlanır. Hayvanların evcilleştirilmesi ve daha yüksek verim alınması ise ayrı bir şekildir. Başka bir bölüm, başka bir sayfa ise, toprağı tam olarak işlemek, nüfusa göre planlamalı üretim vasıtalarını kullanmaktır. Bunun yanında “Küçük endüstri devri” denilen el emeklerini devreye sokmakta vardır. Bunun bir adı da aile işletmeciliğidir. Birde büyük endüstri devri vardır. Seri imalatlar, geniş pazarlar, işçiler ve dağınık bir hayat tarzı. Tabiri caizse “proleterleşme” tehlikesi ve sınıflar arası denge bozuklukları. Burada dikkat çeken olay “Yıkıcı ekonomi”nin hızla gelişmesidir. Bunların neticesinde “Hür insan, köle insan, asiller, zengin insan, fakir insan, senyörler, usta ile kalfa, Türkten halk ile üreten azınlık, zulmedenlerle, zulüm görenler karşı karşıya gelerek biri birilerine cephe alırlar. Buda bazen açık, bazen gizli kavgalara zemin hazırlar. Sosyoloji tarihi bunlarla doludur. Çok gizli ve çok vahim bir şekilde bu durum “Karl Marxısın” görüşlerine yatakçılık yapmaktadır. Peki nerede hata yapıyoruz. Üretim, tüketim ve değişimden daha önemli olan ve bunlar arasındaki ilişkiyi başarılı kılan unsurlar vardır. Yol, taşıma, nakliye, vasıtaları, enerji meselesi, pazarlama planları. Bunlar yetersiz ise bütün bütün ekonomik faaliyetler başarısız olur. Verimsiz hale gelir. Onun için nice doğal zenginliklere ve imkanlara sahip olan Ülker vardır ki, sadece bu unsurların yetersizliği yeryüzünden buhrandan buhrana düşmektir. Ülkemizin ekonomik buhrana sürüklenmesinin sebebi de bunlardır. Ürettiği malları iç ve dış pazarlara ulaştıracak güvenli yolu, sağlıklı enerji ve de eldeki stokları teşkilatlı bir biçimde değerlendirirsek hem çiftçi, hem esnaf, hem sanayici huzurlu olacaktır. Tüketici muhtaç olduğu malları ve ürünleri rahatlıkla bulacaktır. Ancak vakıf, gübre, tohum, ham madde, bol şekilde ve kontrollü olarak verilir ve iyi pazarlanırsa hem üretim artar, hemde emekler boşa gitmez.  Çalışma şevki artar. Tembellik ve sefalet yok olur. Türkiye de dünü ile, bugünü ile Kahvehaneler ve benzeri haneler devamlı doludur. Mal ve hizmet üreten kişi ve grupların şevkleri kırılmıştır. Faiz ve tefecilik açık olarak teşvik edilmiştir. Kredi muslukları milli zenginlikleri rehin almıştır. İlin, ilçenin köyün ve bölgenin ihtiyaçlarına cevap verecek yeterli sayıda Pazar ve ticari ilişkilere zemin hazırlanmamıştır. Organizasyonlar çıkarcı ve sömürücü tekellere terk edilmiştir.
DEVAM EDECEK…