Hiç şüpheniz olmasın ki Türkiye’deki ekonomik krizin sebepleri israftır. İsrafın kamusal ve ferdi yönleri ile siyasi bağlantısı çok nettir. Evvela devlet adına çok ciddi israflar yapılmıştır. Sonra bu israflara kılıf uydurulmuştur. Mesela beş yıldızlı otellerde hizmet içi eğilimler yapılmış, harcamalar maliyeye yüklenmiştir. Her kuruma ayrılan yıllık ödeneklerin bitirilmesi için gelişi güzel israflar meşru gösterilmiştir. Yılsonu tahsis edilen ödeneklerden artan bir para olduğu zaman mal müdürlüğüne iadesi söz konusu yapıldığında Ankara’daki kurumun başı olan birimin ilgili idari ve mali işlerden sorumlu daire başkanı taşrayı arayarak, ‘Çok seri şekilde o parayı bitir, git devlet malzemeden bir şeyler al. Yoksa yıl sonu bize ayrılacak bütçe eksik olur’ diyerek ihtiyaç olmadığı halde ödenekler harcatılmıştır.
İsrafın haram olduğunu millete duyuran Diyanet İşleri Başkanlığı bile aynı yöntemi kullanmıştır. Hatta bazı valilerin eşleri lojmanın bahçesindeki yüzme havuzunun rengini beğenmediği için Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı’ndan havuzun parke taşlarının değiştirildiğine milletimiz şahittir. Ayrıca siyasi tavassut ve torpillerle alınan ihalelerin haddi hesabı belli değildir. Bir dönem İstanbul’daki Avrupa ve Asya yakasının bütün oto parklarının ihalesini dönemin iç işleri bakanının oğlunun aldığı malumdur. Çalışan kişilerin ‘Abi bizim elimizde bir şey yok, biz maaşlı adamlarız. Parayı iç işleri bakanın oğlu alıyor, aylık geliri 3 trilyon’ dediğine ben şahit olmuşumdur. Tek bir kelime ile Türk Milletine ekonomik kriz yaşatanlar çarpık bir zihniyetin rant musluğunda el yıkayan ve yunus balığı şişenlerdir. Bu çarpık zihniyet hala devam etmektedir.
Kalkınma edebiyatı, tasarruf edebiyatı sözle olmaz. Mutlaka icraat lazımdır. Bununda ilk başlama yeri, ilk mihenk taşı bürokrasi olmalıdır. Uygulamalar bunun tam tersidir. Birileri para kazansın, birileri zengin olsun, lüks yaşasın diye daha ilkokuldan hatta anasınıfından itibaren çocuklarımıza israf hançeri saplanıyor.
Veliler israfa mecbur bırakılıyor. Gençlerimiz, harcama makinesi durumuna getiriliyor. Onun için hırsızlıklar, soygunlar ve bunlara bağlı cinayetler artıyor. Devletimizi yönetenler çok ciddi bir şekilde israf politikası uygulamalıdır. Örnek ve model teşkil etmelidir. Aksi halde gidişatın sonu uçurum olur. Allah israf edenleri sevmez. Bu mesaja herkes dahildir.