Ağlamak uğradığımız felaketler karşısında vücudumuzda kalan son kuvvetin bir feryadıdır (Samipaşazade Sezai). Gelinen zaman diliminde insanlık ağlıyor. Gülen ve güldüğünü zanneden mutlu azınlık olarak tarif edilen zümreler de buna dahildir.  Hal sormak, hatır sormak, dertleşmek, dertlere ortak olmak yok oldu gitti. Su küçüğün yol büyüğün mantığı korunamadı. İnsanlar birbirleriyle selamlaşmayı kesmeye başladı. İncelikler, zarafetler, tatlı düşler, unutulmaz sevdalar, saklanan güzel hatıralar umursanmaz oldu. Trafikte bile kimse kimseye yol vermiyor. Makas atanlar, drift atanlar, kendilerini adam zanneden sosyal züppeler gittikçe çoğalıyor. Benlik ve bencillik adeta prim yapmaya başladı. Çıkılan ve gidilen yolun yanlışlığı bilinmiyor. Olanlar ve mesuliyetsizler için para, lüks ayaklara dolaşıyor. Onlara sahip olamayanlar ise derin derin düşünüyor ve sahip olmak için birçok değerini pazara çıkarıyor. Gösteriş budalası olmak için sanki yarış yapılıyor. Evlerimiz bile sıcak yuva olmaktan çıktı, müzeye benzemeye başladı. Konuşurken bile ağzımızdan çıkan sözler içilmeyen sular gibi mikroplu olmaya başladı. Geçmiş yıllara gider, biraz gerilere bakarsak ‘’ah o günler’’ diyerek derin bir hasretin özlemini duyarız. Sevinçlerimizi, üzüntülerimizi paylaşacak, birbirimize dua edecek insanların olacağı günleri umutla bekliyoruz. Belkide bu bekleyiş bir iyi niyet ve bir müspet hayaldir. Akıl, irade, ilim ve güç dinimizce önemlidir. Delilerin mesuliyeti yoktur. İradesini kullanmayan ve kullanamayan irade hürriyeti elinden alınamayanlar da mesul değildir.  Emredilen şeyi yapmaya gücü yetmeyenler mesul olmazlar. Neyin haram neyin helal olduğunu bilmeyenler de mesuliyetten kurtulurlar. Bütün bunların dışında bile biz insanların ve insanlığın haklarını gasp edenler, iradelerini zulüm bazında kullananlar, güçlerini ahlaksızca benimsetenler mutlaka hesaplarını vereceklerdir. Tükettikleri güzellikler onları hırpalayacaktır.