Kaynaklar incelenirse tarihin en eski sınıfının çiftçilerimiz olduğunu görürüz. Çiftçiler, işçiler, esnaf, memurlar, serbest meslek erbabı ve işverenler olarak altı sınıfa ayrılan sosyal yapı, birbirlerine açık birimlerdir. Türk İslam kültür ve medeniyetinde bunların herhangi birinin diğerine karşı imtiyazı yoktur. İnsanoğlu üretim hayatına hayvan yetiştirerek, toprağı işleyerek başlamıştır. Topraktan yaratılan insanoğlu ekmeğini yine topraktan aramıştır. Bu arayış dün vardı, bugün de vardı, yarın da olacaktır. Toprakla, tabiatla haşır neşir olan çiftçilerimiz hayvanları, bitkileri sevdiler, onlarla konuştular, alın terlerini elleriyle sildiler, yaralarını bazen toprakla, bazen de bitki ezerek tedavi etmişlerdir. Eşler, çocuklar birlikte toprakla iç içe olmuşlardır. Bereketli yıllarda Allah’a şükrettiler, kurak ve verimsiz yıllarda Allah’a tevekkül etmişlerdir.
Yenişehir’e baktığımız da tarım sektörü ve çiftçilerimiz yıllarca sahipsiz kalmışlardır. Boş vaatler ve tutarsız nutuklarla uzun süre oyalanmışlardır. Halada öyle gitmeye devam etmektedirler. Elbette benim branşım değil ama ben bir köylü çocuğuyum. Fındık bahçelerinde, kazma ile aktardığımız mısır tarlalarında yetiştim. Oralarda imece halinde türküler okuduk. Ancak bugünkü fındık üreticisinin hali acınacak durumdadır. Çünkü fındık küresel sermayelerin eline geçmiştir. Peki Yenişehir’de buğday, arpa, kelem, karnabahar, ıspanak, patates ve diğer ürünlerle, hayvancılık ve meyveciliğin durumu nasıldır diye hiç düşündük mü? Bu kadar bol verimi olan ve çift ürün veren Yenişehir toprağı hangi ellerdedir? Hala bu güzel ilçeye, ekonomisine uygun olarak bir TARIM LİSESİ ve devamında TARIM YÜKSEK OKULU açılmıyor. Bu konuda başta Ziraat Odası, Ticaret Odası, tarım kredi kooperatifleri, muhtarlarımız ve siyasetçilerimiz yoğun çaba göstermeli ve isteklerde bulunmalıdırlar. Tarıma yönelik sanayi acil olarak teşvik edilmelidir. Artık çiftçiler üvey evlat muamelesi görmekten kurtulmalıdır. Bütün dünyaya göz atalım. Sanayi ne kadar mesafe alırsa alsın, çiftçilerimize her zaman muhtacız. O önemini daima korumuştur ve koruyacaktır. Beşeriyet tarihi asla tarımdan mahrum yaşayamaz. Gün gelir bir çuval altın, bir ekmeğin bedeli olamaz. Bu bağlamda sağ duyulu, dürüst elemanlara ihtiyaç vardır. Çalışkan kooperatif yöneticileri lazımdır. Çiftçilerimiz nedense şehirlerin gürültü ve patırtısına mahkum hale getiriliyor ve getirildi de. Çiftçilerimizin ıstırapları acil olarak giderilmelidir. İthal buğdayla, ithal inek ve danayla bu iş bitmez. Çözüm milli tarım ve teşkilatlanmadır.