Kıymetli Okuyucularım,

Şair ne güzel söylemiş,

“Namertler sana,
Pusu kurdular...
Seni kahpece arkadan
Vurdular
Bir bahar sabahı...

Açmamıştı henüz yurt çiçekleri
Vatan gülleri.
Vurdular seni, vurdular
Moskof dölleri...

Namert kurşunlarla yerlere serilen
Ey al bayraklara sarılan yiğit!
Ey şehit oğlu şehit!

Her gün sosyal - itler
Ürüyorlar.
Rüyalarında Barzani'yi görüyorlar.
Kan döküyorlar
Vatan çocuklarının
Tırnaklarını söküyorlar.

Sıkılmış yumruk ar.
Sıkılmış dişler.
Evet bütün bu işler
Türkiye 'de oluyor.
Türkiye'de Türkler
Öldürülüyor, ölüyor..

Nerde hükümet,
Nerde kanun,
Nerde adalet,
Rezalet, rezalet, rezalet.'..
Amma bu millet düşmanı tanırsa,
Bir şahlanırsa,
Bu sosyal - itleri,
Para ile satılmış parazitleri
Bir anda boğar...
Bu işler böyle gitmez kardaşım
Yarın ufuklardan, güneşler doğar! ..
Ey cepleri rubleli,
Moskova kıbleli kızıl, rezil.
Nasıl olsa bu millet sizleri haklar
Alçaklar, haklar...
Sen rahat uyu yiğidim
Arslan şehidim.
Rahat uyu...”

Kıymetli Okuyucularım,

Bu şiiri niye yazdım anlatayım. 7 Haziran 2023 Çarşamba günü. Bursa Şehir Hastanesi’ndeyim. Kan vermek için sıra bekliyorum. Benim gibi onlarca insan sırasını bekliyor. Zübbe bi oplan, hobba ve yosma bir sözde kız. El ele, yanak yanağa, sarılmalar, öpüşmeler. Dersiniz ki burası hastane değil de yatak odası. Hareketlere de aralıksız devam ediyorlar. Yanımdaki oğlum beni uyarıyor. Aman babacığım bir söz söyleme. Seni anlıyorum. Amma şimdi bir laf söylersin. Cevap verirler dayanamam bu itlere dalarım. Sonra ad haksız çıkarız. Derin bir nefes aldım, haklısın oğlum dedim. Bir anda 1978’lere yolculuk yaptım. Otobüs duraklarında o tip ahlaksızların seri olarak dersini veriyordum. Kan alan kızımıza söyledim. Amca ancak terörist doğurur. Bunlardan şehit doğmaz dedim. Bu sosyal itler, bu reziller, toplumun yüz karası. Bence tedbir gerek.