Edep: Terbiye, nezaket, ahlaki düsturlar ve prensiplerdir. İyi yaşamak, hayatı güzelleştirmek, hoş geçinmek, insanların birbirleriyle uyuşmaları ve ülfet sahibi olmak. Bunların tamamına ‘Adabı muaşeret’ denir. Müspet anlamda görgü kuralları da bunun içine girmektedir. Aslında muaşeret prensipleri ve kuralları bir milletin ortak malı hükmündedir. Ortak özellikler son derece önemlidir. Müslümanların her alanda olduğu gibi ‘Adabı muaşeret’ konusunda da şanlı peygamberimizi örnek almaları şarttır ve zaruridir. Hadis kitaplarında sıkça rastladığımız ‘Kitabül Edeb’ bahsinin konusu tamamen adabı muaşeretle ilgilidir.  Başlık olarak sıralamak gerekirse şu önemli şartlar karşımıza çıkar. Allah resulü mütevazı idi. ‘Hiçbir kimse diğerine karşı övünmesin’ emri bu manada dikkate değerdir. Hiçbir kimse diğerine karşı zulüm ve baskı yapmasın’ talimatı ise en çok muhtaç olduğumuz değerlerdir. Nitekim ‘’Resulü Ekrem evinde ne yapardı sorusuna, ev işleri ile uğraşırdı, ehline hizmet ederdi, vakti geldiğinde camiye çıkar, namazını kılardı” cevabı verilmiştir.
Şanlı peygamberimiz ‘nezaket’ sahibi idi. Onun inceliğini anlatan, yumuşak huyluluğunu anlatan yüzlerce örnekler vardır. “Tatlı sözle cehennemden korununuz” emri ve tavsiyesi bunun en açılı ifadesidir. Güler yüzlü olmak, tatlı dilli olmak, ikram etmeyi sevmek, israftan kaçınmak ve insanlara adil davranmak Allah Resulünün vazgeçilmez prensiplerindendir. İşleri zorlaştırmadan, kolaylaştırarak yapmayı tavsiye eden Peygamberimiz söz söylerken bile ikna etmeyi ön plana alırdı. Sözün tesirini benimser ve lüzumsuz ifadelerden kaçınırdı. İnsanların birbirlerinin karşısında eğilmesine asla müsaade etmeyen peygamberimiz, kişinin onur ve haysiyetini asla zedelemezdi. Özellikle yollarda gelip geçenleri rahatsız edecek şeylerin kaldırılmasını imanın şubelerinden sayardı. İşte örnek ve model insan budur.