Ben öğrenci olarak ilk defa 23 Nisan bayramına 1957 yılında katıldım. Ondan önceki yıllarda ağabeyimi izlemek için bayrama gidiyordum. Çevremizdeki beş tane ilkokul öğrencileri arasında en iyi şiir okuyan Hasan ağabeyimdi. 1960 askeri darbesinden sonraki yıllarda ağabeyim, Bolaman nahiyesinde şiir okumak için birinci seçilmişti. Bende 1962 23 Nisan Bayramı’nda halen çok sevdiğim Bayrağım şiirini okumuştum. Ey mavi göklerin kızıl ve beyaz süsü, kız kardeşimin gelinliği, şehidimin son örtüsü diye başlayan o şiiri okurken çoğunluğu ağlamıştı. Oynadığımız şehit Fatma piyesinde de rahmetli anacığımın entarisini giyerek Şehit Fatma rolünü üstlenmiştim. Vurulma sahnesinden sonra üzerime atılan bayrakla beraber, Cevat diye bir arkadaşımız o güzel şiiri okumuştu. Eski milli bayramlarımızda sokaklar insan selinden geçilmezdi. İlgi ve alaka çok fazlaydı, hiç unutmuyorum. Bir bayram günü öğlen yemeği için çeyrek ekmek ve yüz gram tahin helvası almıştım. Ekmeğin bir kısmını aynı sınıfta okuduğumuz ve komşumuz olan bir kız kardeşimize verdiğim için ağabeyim beni dövmüştü. Öğretmenlerimize selam verir, yanlarından geçerken hazır ol vaziyetinde görürdük. O yıllardaki okuduğumuz arkadaşların çoğu öğretmen, subay, doktor ve hemşire olup bir yerlere geldiler. Şimdi ise bırakın öğretmene selam vermeyi,  öğrenci hocasını bıçaklıyor ve dövüyor. Adına da güya “Çağdaş eğitim” diyorlar. Bana sorarsanız tam bir çağdışı eğitim diyorum.