Kıymetli okuyucularım, Bakara suresinin 231’inci ayetinde ‘Rabbimiz’, “Allah’ın üzerinizdeki nimetlerini size öğüt vermek için indirdiği kitabı Kuran’ı ve hikmeti hatırlayınız” buyurmaktadır. İster fert ister, ister toplum olsun devlette ve millette, dirlik ve düzeni sağlamak gayesiyle onlarca eser yazılmıştır. Bunların adına genel anlamda nasihatname denilmiştir.  “Emir bil maruf, ne hiy anil münker” iyiliği emredip, kötülüğe karşı çıkma anlamına gelen bu güzel anlayış Türk İslam tarihinde Edebül mülük nasihatül mülük, Adabül vüzera, Pendname ve nasihatname gibi isimler altında yazılmıştır. Aynı zamanda devlet adamlarına, yöneticilere uyarı mektupları göndermişlerdir. Çünkü onlar bu aktif uyarı görevinin öncelikle ilim adamlarına düştüğüne inanmışlardır. Bununla birlikte ilim adamları adaletten ayrılmayan insanlara adil davranan devlet yöneticilerine de itaat etmeyi öğütlemişlerdir. Konuyla ilgili Diyanet İşleri Başkanlığı, İslam ve toplum ilmihal ikideki 548’inci sayfadan itibaren 552’inci sayfaya kadar geniş bilgi vardır.

Kıymetli okuyucularım, Kuran’da ve Salih sünnette öğüt ve nasihatin öneminden sıkça bahsedilmiştir. Toplumların çözülmesi, bozulması, ahlakın çiğnenmesi, adaletin ayaklar altına alınması söz konusu olduğunda hem yöneten, hem de yönetilen insanların uyarılması ilim sahibi kişiler tarafından yerine getirilmelidir. İmam-ı azamlar, İmam-ı Şafiiler, İmam-ı Gazaliler, Farabi ve benzeri bilge kişiler bu çalışmaları yaşadıkları çağda yapmışlardır. Nasihatnamelerde çözüm önerileri, bilimsek çalışmalar, öğütler, faydalı ve örnek kıssalar, görgü ve ahlaki kurallar ön planda tutulmuştur. Yönetenler ile yönetilenler ahlaki tavırları izlenmiştir. Her devirde geçerli olan ve herkese lazım olan adalet daima birinci planda tutulmuştur. İmam-ı maverdi, “El Ah kamus sultaniye” isimli eserinde huzurlu bir dünya hayatının başlıca şartının güçlü ve adaletli bir yönetim olduğunu anlatmaktadır. Toplumu kontrol eden, uzlaştıran ve adaletten ayrılmayan yönetimin gerekli olduğunu bildirmiştir.