Yol yakınken dönülmezse bedelini millet olarak, hatta insanlık olarak çok ağır öderiz. Bakın şu manzaramıza da ibret alın. Türkiye’de son 50 yılda, yani 1968’den 2018’e kadar tam 200 bin dekar sulak arazi kurumuş ve verimsiz, işlenmez hale gelmiş. Yapılan araştırmalara göre köylü işlediği toprağı terk etmeye çoktan başlamış. Bazı bölgelerimizde 70, hatta 80 haneli köylerden bir ya da iki kişi tarıma devam etmiş, geri kalanlar çoktan toprağının bir kısmını satarak şehre göç etmiştir. Biraz gerilere gidersek bugünkü neslin acınacak haline şahit oluruz. 50 yaşın üstündeki herkes bilir. Bizde yolda bir parça ekmek kırıntısı görünce onu alır, öper, bir kenara bırakırdık ve asla çiğnemezdik çiğneyene de sert tavır koyardık. Okullarda hocalarımız ekmeğin kutsallığını anlatır, hatta bu konuda bazen ödevler verirlerdi. Şimdilerde ise tam bir rezaletle karşı karşıyayız. Ekmeğe saygı kalmadı ve ortadan kalktı. Atalarımızın tabiriyle “Bit pazarından giyinen kabadayı bozuntusuna benzemeye başladık”  Her şeyin yaratıcısı olan yüce rabbimizin insan ve insanlık için zararına olan ne kadar ahlaksızlık, ne kadar çirkinlik varsa hepsi günümüzün aksesuarı haline geldi. Bu bağlamda kirlenmeyen hemen hemen hiçbir şeyimiz kalmadı. Bugün için kendisini kurtardığını zannedenler, gelecek kuşaklar için nasıl bir gafletin ve dalaletin içine düştüklerini acaba hiç hesap ediyorlar mı? “Açlık sofuluğu ve dindarlığı bozdurur” felsefesinden hareketle bazı tedbirleri almada acele etmemiz lazımdır. İlgililerin, mesuliyet taşıyanların bu bağlamda mutlaka atacağı adımlar olmalıdır. Yol yakınken dönülmelidir. Şayet dönülmezse bedeli ağır olur diye düşünüyorum. İnsan bazen Hicrun vadisinde dolaşmaya başlıyor. Debdebeli, cafcaflı dış görünüşe aldananlar unutmasınlar ki, “Dış görünüşe bakanlar adam değildir” son söz olarak diyorum ki “Gelecek nesillerimiz, evlatlarımız için can vermeye hazırız. Onlar da bu toplum, bu millet, bu vatan için fedakarlığa hazır olmalılar” Mesuliyeti omzunda taşıyanlar, emaneti sırtlananlar da duruma hakim olmalılar.