Mehdilik anlayışının kaynağı “şia veya şiiliktir.” İslam inancında kitap ve sünnette “mehdilik” yoktur. Hz. Ali’nin (R.A) ilk halife olmasını gerekli görenlerin bağlandığı siyasi bir akım olan mezhebe şiilik denmektedir. 661’de Hz. Ali’nin, 681’de Kerbela’da çocuklarının şehit edilmesinden sonra şiiler Emevi idaresine karşı bir direnme göstermişlerdir. Dolayısıyla sünni inançtan ayrılan bir Mezhep haline gelmişlerdir. Bunların kolları vardır. 1- Şiayı ula: İlk Şiiler. Bunlar halifelik için Hz. Ali’ye yardım edenlerdir. 2- Usuli Şia: Bunlar da üç kala ayrılır.
a) Mufaddıla: Hz Ali’yi ashabtan üstün sayanlar.
b) Sabbe ve Tabarriye: Ashaba sövenler veya kendilerini onlardan üstün tutanlar. Sünniliğe karı olanlar.
c) Galiye ve Müellihe: Hz. Ali’nin sevgide aşırı olanlar ve Hz. Ali’ye tanrılık isnat edenler.
Hz. Ali’nin şahadetinden sonra gelişen şiilik kolları ise şunlardır; Keysaniye, Zeydiye, İmamiye ve Galiye. Şiiliğin bütün kollarında inanç şöyledir. Halifelik Allah’ın emriyle Ali’ye verilmiştir. Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer hile ve oyun yaparak halife olmuşlardır. Onun için ancak Ali’nin soyundan gelenler halife sayılmalıdır. Kutsal olan bu kişiler iman adını alırlar. Onlarda 12 tanedir. 12. “Muhammed El Mehdi’dir, o da ölmemiştir. Yeniden Tanrı buyruğu ile dünya’ya gelecek, bütün insanlara doğru yolu gösterecektir.
Şiilerin inancına göre gözlerden uzaklaştığına inanılan 12. imamla, yani mehdi ile şiiler arasında 4 kişi mehdi ile görüşüp elçilik hizmeti görmüşlerdir. Bunlara “Süferai Erba, yani 4 sefir olarak bilinen bu elçilerin isimleri şöyledir. 1-Ebu Amr Osman b. Said. 2-Ebu Cafer Muhammed b.Osman 3- Ebül Kasım Hüseyin b. Ruh. 4- Ebül Hasan Ali b. Muhammed es Samarri. Gaybeti Kübra, yani büyük gizlilik denen devre son sefir Ali b. Muhammed es Samarri’nin 940 tarihinde ölümü ile başlar. Bu devre şiiliğin yayılma dönemi olarak bilinir. İşte mehdilik meselesi böyle sapık bir anlayışın ürünüdür. Hz. İsa’nın Şam’da beyaz minareye ineceği de bu görüşlerin devamıdır. Her ikisinde de Hıristiyanlığa hizmet vardır. Her iki görüş de saçmadır. Bir takım uyanık çakalların sık sık mehdiden bahsetmesi tamamen istismar ve çıkar meselesidir. Hz. Ali, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin hepsi de bizim canımızdır. Emeviler’in, Yezid’in yaptığını lanetliyoruz. Sapıklardan uzak duralım.
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
ZEKERİYA KILIÇ
MEHDİLİK SAÇMALAMASI (2)
1- Şiayı ula: İlk Şiiler. Bunlar halifelik için Hz. Ali’ye yardım edenlerdir.
2- Usuli Şia: Bunlar da üç kala ayrılır.
a) Mufaddıla: Hz Ali’yi ashabtan üstün sayanlar.
b) Sabbe ve Tabarriye: Ashaba sövenler veya kendilerini onlardan üstün tutanlar. Sünniliğe karı olanlar.
c) Galiye ve Müellihe: Hz. Ali’nin sevgide aşırı olanlar ve Hz. Ali’ye tanrılık isnat edenler.
Hz. Ali’nin şahadetinden sonra gelişen şiilik kolları ise şunlardır; Keysaniye, Zeydiye, İmamiye ve Galiye. Şiiliğin bütün kollarında inanç şöyledir. Halifelik Allah’ın emriyle Ali’ye verilmiştir. Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer hile ve oyun yaparak halife olmuşlardır. Onun için ancak Ali’nin soyundan gelenler halife sayılmalıdır. Kutsal olan bu kişiler iman adını alırlar. Onlarda 12 tanedir. 12. “Muhammed El Mehdi’dir, o da ölmemiştir. Yeniden Tanrı buyruğu ile dünya’ya gelecek, bütün insanlara doğru yolu gösterecektir.
Şiilerin inancına göre gözlerden uzaklaştığına inanılan 12. imamla, yani mehdi ile şiiler arasında 4 kişi mehdi ile görüşüp elçilik hizmeti görmüşlerdir. Bunlara “Süferai Erba, yani 4 sefir olarak bilinen bu elçilerin isimleri şöyledir. 1-Ebu Amr Osman b. Said. 2-Ebu Cafer Muhammed b.Osman 3- Ebül Kasım Hüseyin b. Ruh. 4- Ebül Hasan Ali b. Muhammed es Samarri. Gaybeti Kübra, yani büyük gizlilik denen devre son sefir Ali b. Muhammed es Samarri’nin 940 tarihinde ölümü ile başlar. Bu devre şiiliğin yayılma dönemi olarak bilinir. İşte mehdilik meselesi böyle sapık bir anlayışın ürünüdür. Hz. İsa’nın Şam’da beyaz minareye ineceği de bu görüşlerin devamıdır. Her ikisinde de Hıristiyanlığa hizmet vardır. Her iki görüş de saçmadır. Bir takım uyanık çakalların sık sık mehdiden bahsetmesi tamamen istismar ve çıkar meselesidir. Hz. Ali, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin hepsi de bizim canımızdır. Emeviler’in, Yezid’in yaptığını lanetliyoruz. Sapıklardan uzak duralım.