Sevgili okuyucularım.
İslam dininin en belirgin ve temel özelliklerinden biri hem dünya hem ahret dini oluşudur. Bunun için Peygamberimiz Medine’ye hicret eder etmez, dar anlamda bir din önderi değil, aynı zamanda siyasi bir lider olarak davranmış, din faaliyetlerinin yanında toplumsal ve siyasi işlerin düzenlenmesini, yönlendirilmesini üzerine almış, Medine’de Müslüman olan ve olmayan bütün unsurların benimsediği bir anayasal belge hazırlayarak dinin ön gördüğü ilke ve hedeflerle uyumlu bir siyasi yapı oluşturmuştur.  Siyasi mesleğinin zaman zaman bazı toplumlarda ahlak ilkelerinin dışına saptırılarak değer aşınmasına uğratılmasını hatalı (arızi) bir durum olarak değerlendirmek gerekir. Dört Halife’nin de birer siyasi lider oldukları göz önüne alındığında İslam’da siyasetin ne kadar yüce bir meslek ve uğraşı olduğu açıkça ortaya çıkar. Bu durumu dikkate alan İslam bilginleri ve düşünürleri, genellikle siyasete hem toplumsal faaliyet hem de bir ilim dalı olarak büyük bir önem vermişler ve onu mesleklerin en şereflisi saymışlardır. İslami ilimlerden Fıkhın (İslam hukukunun) önemli bir kısmını siyaset konuları oluşturur. İslam hukuk literatürü içinde “El Ahkamüs-sultaniyye” ve benzeri eser türlerinin yer alması, fıkıh bilginlerinin siyaset konusunu kendi ilgi alanları içinde görmüş olmalarının önemli bir delilidir. İslam düşünürleri özellikle Farabi’den itibaren İslam kültür tarihi bakımından büyük değer taşıyan, oldukça orijinal bir siyaset felsefesi geliştirmişlerdir. Mesela Gazzali bu konuda siyaseti iki açıdan gerekli görmüştür. Birincisi, siyaset doğal ve toplumsal zorunluluğun bir sonucudur. Çünkü insanlar yalnız başlarına altından kalkamayacakları çoklukta ihtiyaç sahibidirler. Bu durum insanların birlikte yaşamalarını zorunlu kılar. Bu birliktelik sürtüşme ve çekişmelere de yol açar. İşte ihtiyaçların barış, güvenlik ve adalet içinde karşılanması ancak siyaset denilen yapılanmayla mümkün olur. Böylece Gazzali siyasetin ahlaki boyutuna da işaret etmiş olur. İkincisi, siyaset dini hayatın sağlıklı yürütülmesi içinde gereklidir. Çünkü dünya işlerinin düzgün ve sağlıklı işlemediği yerde dini ödevlerde aksar. Dolayısıyla siyaset dini yükümlülüklerin yerine getirilmesi için rahat bir ortam hazırlamış olur.
Bu itibarla İslam bilginleri adaletle yürütülen siyaseti üstün bir ibadet saymışlardır. Başta Farabi olmak üzere bütün İslam bilginleri siyaseti, yalnız dar anlamda hakları paylaştıran, sosyal birliği koruyan, sorumlulukları düzenleyen cismani bir yönetim saymakla yetinmemiş, bunun yanında ve daha da önemlisi, islamın itikadi ve ahlaki boyutuna uygun olarak, toplumdaki herkesin manevi gelişmesini ve en yüksek mutluluktan pay almasını sağlayıcı imkanların teminini ön görmüşlerdir. Bu da siyasetin bir Peygamber mesleği olduğunun gereğidir.
Devam edecek...