Nefis denilen şu düşman kontrol altına alınmazsa insana neler ve edepsiz şeyler yaptırmaz ki. İslam tarihi bunun örnekleriyle ve acılarıyla doludur. Hz. Aişe annemize İFK hadisesinde dedikodu yapan ve iftira atan “Mistah” yoksul ve fakir birisiydi. Ebubekir (R.A) ona akrabası ve yakını olduğu için yardım ediyordu. Ancak bu hadiseden sonra yardım yapmayı kesti. Bunun üzerine “İçinizden iyilik ve varlık sahibi olanlar akrabalarıma, yoksullara, hicret edenlere, bir şey vermemeye yemin etmesinler, affetsinler, bağışlasınlar. Sizler Allah’ın kendinizi affetmesini sevmez misiniz? Hak Teala affedici ve bağışlayıcıdır” anlamındaki ayet nazil oldu. (Nur. Sur. Ayet 22.)
Ebubekir (R.A.) bu ayetin inmesiyle “Elbette Allah’ın beni affetmesini arzu ederim diyerek, yardım etmeyi kestiği Mistaha yeniden yardım yapmaya başladı. Ayşe annemiz bu olayı çok geniş anlatmış ve siyeri nebiye, İslam tarihine konu olmuştur. (Bkz. Hadislerle Müslümanlık Sayfa 591 Cilt 2)
Üç günlük şu fani alemde “ben kazanacağım, ben olacağım” kaprisleri ile birbirine iftira atan ve ülke sorunlarına çare olmaya çalışan kimseler, hala kendi nefislerine bile çare olamayan kişilerin manevi veballeri acaba nasıl izah edilir. Ben rahmetli Fethi Tevetoğlu’nun “Türkiye’de komünist ve sosyalist faaliyetler” adlı eserini okudum. 1901’den 1965’e kadar kurulan siyasi partiler, yapılan legal ve illegal faaliyetler dahil bugünkü gibi çirkin, nesillere yanlış model olan ve gelecek kuşaklara iyi hatıralar olarak yansımayacak olan bu iftiraların son bulması elbette temennimizdir ve şayanı arzumuzdur. Allah aşkına “falancı çekiyor viskiyi konuşuyor, falanca abdestliyim diyor konuşuyor halbuki abdestli olmadığını âlem biliyor, yok falancı vatanperver, yok öteki vatanı satan” ve benzeri iftiralar şu mübarek Ramazan ayında hiç de yakışmıyor. Hele hele ülke yönetimine talip olanlara…