Kıymetli Okuyucularım, dünyadan elini, eteğini çekmiş akıllı bir ihtiyar amca dağda ki bir mağaraya gitmiş o karanlık yerde sabredip kanaat içinde yaşıyordu. Bu ihtiyar dede görünüşle insan ancak hal ve hareketleriyle “Melek Huylu” birisiydi. Onun yaşadığı şehirde zalim, gaddar, çıkarcı ve menfaat düşkünü bir hükümdar idareci vardı. Bu zalim idareci zayıflara, düşkünlere, acizlere çok eziyet ediyordu. Bu çirkin ve tasvip edilmen şöhreti her tarafa yayılmıştı. O şehirde ve o ülkede yaşayanlar gece gündüz demeden o zalim idareciye beddua edip lanet yağdırıyordu. Bu zalim idareci, zaman zaman mağarada yaşayan akıllı ihtiyarı görmeye gider ancak Allah dostu bu zalime ilgi göstermez ve yüz vermedi.  Bir ziyaretin de o zalim idareci Ey mübarek zat, beni gördükçe yüzünü ekşitme. Bilirsin ki ben seni severim. Bana karşı bu nefretin sebebi nedir. Halbuki beni herkesten üstün tutman bana hürmet göstermeni istemiyorum. Fakat herkesle nasıl görüşüyorsan benimle de öyle görüş dedi. Allah dostu ihtiyar bu sözleri işitince öfkelendi. Ey bu toprakların hakimi olan zavallı. Ben seni sevmediğim halde, sana nasıl seni sevdiğimi söylerim demiş.
Kıymetli okuyucularım, iki yüzlü, yalaka tipler; çıkar, menfaat, rant ve kaprisleri uğruna nefret ettikleri nice kimselere şirin görünmek için adete kıvırırlar. Özellikle siyasi hayatta bunların örneklerini çok gördük. Hala da görmeye devam ediyoruz. Diyor ya şair at senin, kırbaç senin, şaklat gitsin ileri. Ağa sensin, bey sensin, millet bir serseri, tıpkı bunun gibi. Zalimlere tenezzül etmeyen, Allah dostlarına ne kadar ihtiyacımız var.