Bundan tam 1440 yıl evvel Mekke’den Medine’ye doğru yola çıkan, madde planındaki bu küçük kervan, tarihin seyrini değiştirecek ve mana planında büyük olaylara vücut verecek nesillerin tek kelimeyle kavşak noktasıdır. Ruhunun bütün sıcaklığı ile onu temsile koyulan zinde bir güç onu kendisinde, kendisini de onda buldu. Bizans’ın balkanların fethi küfrü kendi kıskacında eritti. Ancak bu kervan batı kafası ile yoğrulmuş ve batı ruhu ile yetişmiş çeyrek ve taklitçi aydınlanmaların gözünde bir kaçış ve bir firar olarak algılanmıştır. Hâlbuki hiçbir peygamber görevden kaçmamıştır. Çünkü taşıdıkları ve sırtlandıkları ilahi memuriyet, ilahi görevlendirme buna manidir. İşte bu kervan Medine’de devlet oldu. Kuvvet buldu ve kitleleri peşinden yürüten, büyüleyen bir şuur, bir tefekkür ve bir ülkü halini aldı. O gün ve ondan sonraki yıllarda Emperyalist güçlerin çeşitli entrikalarla çevirdiği ve uygulamaya koyduğu ihanet planları cadı kazanı gibi kaynayan insanlık âlemi ve İslam dünyası çözülmeden hicret şuuru ile çıkmıştır. Tevhide dayalı olarak kurulan genç ve milli devletler özellikle Osmanlı asrı sona ererken yeniden doğmuştur.  Petrol bölgelerinin aşiretleri, şeyhleri, Şıhları, kuralları, emirler, bu tevhit anlayışının manevi atmosferinden nasiplerini alamamışlardır. Hz. İbrahim (a.s) inşa ettiği Kâbe, Hz. Peygamberimizle putlardan temizlense bile kirli ihanetlerin çömezleri durumuna gelen Firavun, Nemrut, Ebu cahil ve Ebu Lehep gibi put preslerin hortlakları, yaşayan uşakları madde, makam -, mevki ve ikbal putlarına tapmaya devam etmişlerdir. Gelinen noktada Feza çağı, uzay çağı denilen dönemimizde yeni putlar üretilmiştir. Kara Afrika denilen bölgelerde özellikle Müslümanlar küfür ehli ajanlar vasıtasıyla birbirlerini boğazlamaya başlamışlardır. Bunun neticesinde yeni göçler olmuş ve olmaya devam etmektedir. Ancak bu gözler Hicret şuurundan ve Hicret ülküsünden uzakta kalmışlardır. Hicret bir göç değil, bir kutsal yürüyüştür.
DEVAM EDECEK