“İçimde hiç sönmeyen bir fetih sevdası var. Yavuz gibi diyorum, bu dünya insana dar. Bir seda (ses) duymak için sahralara düşeyim. Helal olsun bu yolda, varım yoğum her şeyim. Volkan gibi lav atmış ne susmuş ne sönmüşüm. Ben bu iman uğruna çılgınlara dönmüşüm…” Ferman çıkar, dal kılıçlar takınır, meydanlarda Allah’a dua okunur. Gölgemizden bütün cihan sakınır. Kosovalar, Plevneler bizsizdir, yosun tutmuş camilerim ıssızdır. Boynu bükük minareler öksüzdür. Açmaz olmuş kızanlığın gülleri, biz neyledik o koskoca elleri?.. (Osman Yüksel Serdengeçti)
“Ben ki toz kanatlı bir kelebeğim. Minicik gövdeme yüklü Kafdağı, bir zerreciğim ki , arşa gebeyim. Dev sancılarımın budur kaynağı. Ne yalanlarda var ne hakikatte, gözümü yumdukça gördüğüm nakış. Boşuna gelmişim, yok tabiatta, içimdeki kadar iniş ve çıkış…”
“Gözüm, aklım, fikrim var deme hepsini öldür. Sana çöl gibi gelen, o gül diyorsa güldür… Sual: Ey veli, insan nasıl olmalı, söyle. Cevap: Son anda nasıl olacaksa hep öyle. Aşk korkuya peçedir. Korku da aşka perde, Allah’tan nasıl korkmaz, insan O’nu sever de.” (Necip Fazıl Kısakürek)
“Yitirip fikrini ummana dalma kul olan bir kulun hakkını alma. Senden aşağıya zulümkâr olma, Sırat Köprüsü’nde sorgu soran var. Dünyaya geleni ölmez belleme, her dem ağlayanı gülmez belleme, Aşık Ruhsati’yi bilmez belleme, buna dilimiz nuru Kur’an var.” “Gam yiyip gam çekme divane gönül, cümlenin nasibin daim veren var. Ettiğin işleri bilmez belleme, kara karıncayı gece gören var. Doğruyu koyup da sen eğri gitme, bir kulun sırrını bir kula satma, bırak kibirliği mağrurluk etme, binbir ayak üzerinde duran var.” (Aşık Ruhsati)