Bazı canlılar vardır ki devamlı tehlike saçar, devamlı neciptir. Bunları saymaya kalkarsak sayıları bir hayli fazladır. Bunlar hem yüz karası, hem de tehlikeli canlılardır. Mesela keneler, pislik böcekleri, yavşaklar, bitler bu türlerdendir. Hani meşhur hikaye vardır ya: “Sınıfta öğretmen bit muayenesi yapar. İki öğrencinin başında bit bulunur. Öğretmen çocukların onurunu düşünerek; evladım iki arkadaşınızın başında yaban çıktı. Annelerinize söyleyin başınızı çok iyi şekilde yıkasın ve temizlesin ki bu yaban hayvanlar başınızda olmasın. Kız çocuğu eve gelir. Birkaç gün sonra annesi banyosunu yapmak ister. Sıra başını yıkamaya gelince çocuklar başlar ağlamaya. Ne olur anneciğim başımı yıkama. Çünkü ben yaban hayvanlarını çok seviyorum. Benim de başımda yaban hayvan olsun. Çünkü ben onların bizimle birlikte olmasını istiyorum.” Bu yüzden tavşanı, kuzuyu, kuşu domuzlardan, yavşaklardan, bitlerden iyi ayırt etmek ve çocuklarımıza iyi anlatmak lazımdır. Keneleri sevmek, bitleri sevmek ve başımızda beslemek mümkün müdür? Akif merhum nasihatim sana diye başlayan mısralarında bakın nasıl da bizleri uyarıyor: “Herzeyle (kötülüklerle) iştigali bırak, adamlığın yola nerdeyse, bul da girmeye bırak. Adam mısın: Ebediyen cihanda hürsün, geziyorlar takip seni bir kimsecikler sürükleyemez. Adam değil misin, oğlum gönüllüsün semere, küfür savurma boyun kestifin semercilere”.. Evet semere gönüllü olmamak için, bitlere, yavşaklara yatakcçlık yapmamak için yaban hayvanları ile, zararlı ve tehlikeli keneleri iyi tanımak gerekir. Özellikle gençlerimizin sakin ve sabırlı olup, yol almaya bakması lazımdır. Aynı noktaya düşen damlalar, bir bakarsın zaman içinde mermeri bile deler ve iz bırakır. Çalış, öğren ve iz bırak. İşin özü budur.