Mecnun namaz kılan bir adamın önünden geçmiş. Adam “Bre Mecnun beni görmez misin de namaz kılarken önümden geçersin?” diye sormuş. Mecnun “Be adam ben Leyla’yı düşünürken seni görmedim sen Mevla’yı düşünürken beni nasıl gördün?”demiş.
Eskiler boşuna dememişler “Deli olunmadan veli olunmaz” diye. Hangi işi yaparsak yapalım Mecnun’da ki samimiyetle yapmamız gerektiğine vurgu yapan güzel bir kıssa bu. Hoş mecnun demek deli demek değil, görünmeyen demek. Yani Leyla’da o kadar kaybolmuş ki Kays iken Mecnun demişler adamcağıza.
Kays o kadar bu dünyadan vazgeçmiş ve o kadar Leyla için yaşar olmuş ki buna anlam veremeyen halk onu deli olmakla suçlamış. Hoş, çok umurunda olmamış bildiğimiz kadarıyla Mecnun’un. Herkesin etkilendiği bir taraf vardır elbette bu hikâyede. Ama beni hikâyenin sonu daha çok etkiler.
Hani şu Leyla’yı tanımadığı ve “Ben Mevla’yı buldum sen de kimsin ?” diyerek aşka meydan okuduğu, Leyla’yı reddettiği cümlesi. Hep sormuşumdur kendi kendime “Mecnun ne zaman mümin’di,  kalbinde sadece Leyla varken mi?  yoksa Mevla varken mi?”
Bu tamamen onunla Mevla’sı arasındaki bir olay, lakin ben bilirim ki “Mevla’nın bir adı da Leyla’dır”
İtiraz edeceksiniz büyük ihtimal. “Mevla Allah’ın isimlerinden biridir ve onun Leyla diye bir ismi yoktur” diyeceksiniz. Olsun istediğinizi demekte özgürsünüz. Tıpkı benim yazmakta özgür olduğum gibi.
Mevla dost demektir ve Leyla da gece. Dolayısıyla biz geceyi dost edinenler için Mevla’nın bir adının da Leyla olması hiçte tuhaf bir durum değildir yani. Sadece kelimelere yüklediğimiz anlamlarla ilgilidir her şey. Cinlenmiş olmayı delilenmiş olmakla eş tuttuğumuz için Kays’ı deli bildik ya hani? Oysa cin görünmeyen demektir. Mecnun’da öyle. Leyla da gece demektir. Yani Leyla Kays’ı gece gibi sarıp sarmalamış ve onu kendinde görünmeyen, yani Mecnun yapmıştır.
Şimdi neden Yenişehir için mecnunlara ihtiyacımız var daha iyi anlamışsınızdır sanırım. Mecnun gibi bir belediye başkanına, Mecnun gibi muhtarlara, Mecnun gibi fabrikatörlere, Mecnun gibi işçilere, Mecnun gibi polislere, Mecnun gibi berberlere. Yani işini Mecnun gibi samimi yapan insanlar kurtaracak Yenişehir’i. Bu nedenle yazdım ben bu yazıyı. Yoksa tarihte belki bir Leyla ile Mecnun olmadı. Sadece bir hikâyeden ibaret belki de.
Mesleğine âşık insanlar kurtaracak dünyayı. Sevgiyle bakan ve sevgiyle iş yapan insanlar güzelleştirecek Yenişehir’i. Köyünü, mahallesini, ilçesini ilini ülkesini, dünyayı ve ahireti deliler gibi seven insanlar mamur edecek yeryüzünü. Hadi o zaman kolay gelsin hepimize düşelim çöllere, düşelim yollara. Herkes elinden geldiğince çalışsın insanlık için. Kurtaralım dünyamızı kan gölü olmaktan…