Sabahın altısı bile olmadan Heykel Meydanı hareketleniyor.
Servis minibüsleri ve otobüsleri dolmuş; biri Bursa’ya, diğeri İnegöl’e doğru yola çıkıyor.
Koltukların çoğu gençlerle dolu.
Hepsi aynı yönü, farklı umutlarla seçiyor.

Yenişehir’in gençleri artık köyden değil, servisten geçiniyor.
Kimisi tekstil fabrikasında, kimisi otomotiv yan sanayisinde, kimisi de üretim hattında çalışıyor.
Çoğu, asgari ücretin getirdiği sınırlı imkânlarla yaşam mücadelesi veriyor.
Günün sonunda eve değil, yalnızca yatağa dönüyorlar.

Eskiden köylerde sabah dumanı yükselirdi bacalardan.
Şimdi o dumanın yerini sessizlik aldı.
Bir zamanlar her köyde bir mandıra, bir marangozhane, bir değirmen bulunurdu.
O yapılar bugün ya boş ya da yıkık hâlde.
Köyde üretim durdu; köylü, üretici olmaktan çıktı.
Yenişehir’in köyleri yavaş yavaş nüfus kaybediyor.
Gençler Bursa ve İnegöl’deki fabrikalarda ter dökerken, köy meydanları sessizliğe bürünüyor.

Geçen gün bir baba kahvede şöyle dedi:
“Oğlum sabah Heykel’den otobüse biniyor, akşam dönüyor. Gündüz Bursa’da işçi, gece Yenişehir’de misafir.”

Bu söz, aslında bir dönemin fotoğrafıdır.
Sorun sadece işsizlik değildir; asıl mesele, bir ilçenin gençlerine sunamadığı gelecek duygusudur.

Yenişehir, bereketli topraklara sahip bir yer.
Ancak bu bereket, tarladan sofraya uzanan zincirini kaybetti.
Köylerde iktisadi işletmelerin yokluğu, üretimden kopuşu hızlandırdı.
Devlet destekleri kâğıt üzerinde kalıyor; özel sektör yatırım yapmaya çekiniyor.
Kooperatifleşme dağınık, planlama eksik.
Böyle bir ortamda genç “kalayım” diyemez.
Köyde iş yok, ilçede umut yok, şehirde gelecek yoksa; gençlik rotasını başka yere çevirir.

Her sabah aynı manzara yaşanıyor:
Heykel’den kalkan minibüsler dolu, köy yolları ise bomboş.
Bir taraf büyürken, diğeri sönüyor.
Bu tablo sürdürülebilir değildir.
Çünkü bir ilçenin geleceği, yalnızca yollarla, binalarla değil; gençleriyle birlikte büyürse anlam kazanır.

Belki de artık şu soruyu açıkça sormalıyız:
Yenişehir gençlerini mi kaybediyor, yoksa gençler Yenişehir’i mi terk ediyor?

Cevap, servislerin egzoz dumanında değil;
sessiz köy meydanlarında, kapalı mandıralarda, boş kahvehanelerde gizli.
Bir ilçenin nabzı gençleriyle atar.
O nabız azaldığında, sadece nüfus değil, umut da eksilir.