Insanlar sevgi duyduklarını korurlar. Sevdikleriyle herşeylerini paylaşırlar. Yardımlaşırlar. Bu da hayatı daha güzel ve anlamlı kılar. Sevgi olmasaydı insanlar mutsuz olurdu. Sevgi, sadece insanlara değil, doğaya, diğer canlılara da duyulur. Örneğin ağaçları severiz, doğayı koruruz. Sokak hayvanlarına iyi davranırız. Çevremizi temiz tutarız. Küçüklerimizi sevdiğimiz için onları da koruruz. Bir de ülke sevgisi vardır. Ülkemizin daha ileri medeniyetlere ulaşması için çaba gösteririz. Kısaca, sevgi olmasaydı insanlık da olmazdı diyebiliriz. 
GÜL YAPRAĞI
Uzakdoğu’da bir tapınakta tefekkür ve sohbet yoluyla bir grup mü’min hakikatı bulmaya ve yaşamaya çalışıyordu. Dışarıya kapalı, başkalarını hemen hiç kabul etmeyen bir topluluktu bu. Bu grubun en önemli özelliği, az konuşmak, hakikatleri ince bir dille ifade edebilmekti.
Bir gün tapınağın kapısına bir yabancı geldi. Yabancı kapıda öylece durdu ve bekledi. Burada sezgisel buluşmaya inanılıyordu, kapıda tokmak ya da çan, zil türünden ses çıkaran bir gereç yoktu.
Bir süre sonra kapı açıldı, içerdeki “bilgelik arayıcısı” kapıda duran yabancıya baktı. Bir selâmlaşmadan sonra sözsüz konuşmaları başladı. Gelen yabancı, tapınağa girmek ve burada kalmak istiyordu.
İçerdeki kişi bir süre kayboldu, sonra elinde ağzına kadar suyla dolu bir kapla döndü ve kabı yabancıya uzattı. Mesaj açıktı: “Yeni bir üyeyi kabul edemeyecek kadar kalabalığız!” Yabancı tapınağın bahçesine döndü, dalından kopup yere düşmüş bir gül yaprağını dolu kabın içindeki suyun üzerine bıraktı.
Gül yaprağı suyun üstünde yüzüyordu ve su taşmamıştı. İçerdeki ev sahibi saygıyla eğildi ve kapıyı açarak yabancıyı içeriye aldı. Suyu taşırmayan bir gül yaprağına her zaman yer vardır. Bu sevgi ve dostluktu. Sevgi ve dostluğa ise her zaman yer bulunurdu.
Kabul etmek ve kabul görmek Hayatın alma ve verme dengesi içinde; kimi zaman arkadaşlarımız, annemiz, babamız, çocuklarımız, sevgilimiz, eşimiz, komşumuz yani hayatımızda kim varsa onlar için kabul sınırlarımız ne kadar yüksek olmakta ve kendimizi onlara kabul ettirmek için biz neleri feda ediyoruz.
Hepimiz toplum tarafından kabul görmek isteriz ve tüm çabamız da bu yöndedir. Kabul görmek isteriz istemesine de biz ne kadar hayatı ve içindekileri kabul eder ve kabule geçeriz.