Tut elimden dediğin ya da elinden tutan bir dost vardır. Elbette unutulmazlar,  sayfalarında gönül defterinde ve aşılmaz gönül bağında. Karşıda altın olsa üstüne vurmam dediğin geçilmez dereler nehirlerin vardır. Değil mi evet biz vefanın ne demek olduğunu biliyoruz. Bahar nasıl gelir kışın soğuğunda üstümüze yorganı sereni biliriz, bir fincan kahvenin kırk yıl hatırını. Güneş açınca ceketi unutmayız o ceketi yıkar ütüler asarız vakti gelinceye kadar bekleriz. Bizim kültürümüzde toprağa tohum atmadan karşılık beklenmez, süt pişmeden kaymağı olmaz. Gönül defterimize yazdığımız yoldaşlarımızı, yolun meşakkatine zahmetine kurban etmeyiz, bilesiniz.

Vefa, üzerine aldığı emanet hükmünü vazife, görev bilerek gerek dışta gerekse içte bütün cefasıyla yerine getirmektir. Yürüdüğü istikamete aykırı hiç bir yola yâda yöne sapmadan doğru yolda yürümektir. Vefa inancı düzeltmek, dinin belirlediği yolda gidebilmek hakka mahsus yerlerde hak ile beraber aynı safta olmaktır vefa. Sevgiyi korumak, yürüdüğü çizgiyi korumaktır.  Cefa getirecek şeylerden sakınmak, başkalarının kusurunu görmemezlikten gelmek, bütün dostlarının bakmaksızın hatalarını bağışlamak. Vefa zerre miktarı iyiliğinin kadim kıymetini anlamak ve o yükü taşımaktır. Vefa düşünün doğum ve ölüm arasındaki bütün varlıkları bize yaşatan geceyi gündüzü, başı zikir ortası fikir sonrası şükür olan bu kadim yolumuzda olduğumuz lezzet diye adlandırdığımız şekerin tuzun tadını anlamaktır. Gözümüzü açıp bir nefes aldığımıza şükür ermektir. Kısaca bizi biz yapan değerimizdir vefa…