Bir nesil bir topluluk bir çağ özüyle duruşuyla kültürüyle bu günümüzde söz edilmekte. Temel kavramlar kültürlerimizin yaşantı içerisindeki kaynaşmaları bizi birbirimize bütünleştiren özümüz olan o güzel geleneklerimiz. Günümüz şartlarında köyden kente kent kültürü köy kültürünü bir arada tutmak tabiki zor. Uygar bir yere uymak aslında özünden kopmak olmamalıdır. İnsan bir yere uyarken özünden koparak değil özüyle uymalıdır. Bütün her şeyini bir tarafta bırakıp o şehre kendini teslim ettiğimiz vakit işte özünü sözünü temel kültürünü geçmişini silkeleyip atmak anlamına gelir. Hepimizin başının belası olan teknoloji bağımlılığı bizi tabiri caizse özümüzden koparmayı başardı. Günlük teknoloji sosyal ağdaki gördüklerimiz kendi aile kültürümüzle bütünleştirmeye alıştık anlamına gelir. Gözün alışması o özün alışması gibi bir durumu ön plana tutmakta olduğunu düşünmeliyiz. Oysa bir topluluğun bir ailenin geriye dönük dil kültürü kıyafet kültürü sofra kültürü yemek kültürü ve büyük küçük ailenin içerisindeki bütünü ile beraber ele aldığımız vakit. Öz kültürümüzü bu şekilde bir gömleği bir ceketi çıkartır gibi çıkartıp bıraktığımızı anlatmaya çalışıyoruz. Farkında olmadan elimizden ayrılıp giden evlatlarımız farkında olmadan özümüzün bizden ayrılıp gittiğini gördüğümüz eşlerimizin ayrıldığını yuvaların dağıldığını neden diye araştırmadan yaşayan bir dönemden geçiyoruz. İşte özümüzden ayrılıyor ayrılıyoruz sözümüzün içerisinde neden bu durumdayız sorusunu da sormalıyız. Kendimize neden bu haldeyiz kim bizi bu hale getirdi. Suç kimde? Bizim kafamıza birileri özümüzden korkmamız için silah mı dayadı ekmeğimizi elimizden mi aldı kıyafetimizi üstümüzden mi aldı? Neden böyle kolay bir şekilde özümüzden inancımızdan kültürümüzden koptuk. Hiç kendimize sorduk mu? Ne güzel bizi birbirimize bağlayan bizi kenetleyen o muhteşem inancımız saygınlığı ile beraber olgunlaşmayı bize öğreten temel kültürümüz özümüzden uçtu gitti ve şimdi büyük yaralar açtı yüreğimize. Yuvamıza özümüz bizden ayrılıp giderken bizden çok acı bomboş bir insanlık bıraktı. Bize bir acil eylem planı olarak anadan babadan gördüklerimize bir göz atmanın vaktidir. Şimdi tam bu zamanıdır. Hep birlikte yeniden temel kültürümüzün biraz avukatı birer nöbetçisi olmak için vakit tam bu vakittir.
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
KÜBRA ÇUKUR
ÖZÜMÜZDEN AYRILIRKEN
Bir nesil bir topluluk bir çağ özüyle duruşuyla kültürüyle bu günümüzde söz edilmekte. Temel kavramlar kültürlerimizin yaşantı içerisindeki kaynaşmaları bizi birbirimize bütünleştiren özümüz olan o güzel geleneklerimiz. Günümüz şartlarında köyden kente kent kültürü köy kültürünü bir arada tutmak tabiki zor. Uygar bir yere uymak aslında özünden kopmak olmamalıdır. İnsan bir yere uyarken özünden koparak değil özüyle uymalıdır. Bütün her şeyini bir tarafta bırakıp o şehre kendini teslim ettiğimiz vakit işte özünü sözünü temel kültürünü geçmişini silkeleyip atmak anlamına gelir. Hepimizin başının belası olan teknoloji bağımlılığı bizi tabiri caizse özümüzden koparmayı başardı. Günlük teknoloji sosyal ağdaki gördüklerimiz kendi aile kültürümüzle bütünleştirmeye alıştık anlamına gelir. Gözün alışması o özün alışması gibi bir durumu ön plana tutmakta olduğunu düşünmeliyiz. Oysa bir topluluğun bir ailenin geriye dönük dil kültürü kıyafet kültürü sofra kültürü yemek kültürü ve büyük küçük ailenin içerisindeki bütünü ile beraber ele aldığımız vakit. Öz kültürümüzü bu şekilde bir gömleği bir ceketi çıkartır gibi çıkartıp bıraktığımızı anlatmaya çalışıyoruz. Farkında olmadan elimizden ayrılıp giden evlatlarımız farkında olmadan özümüzün bizden ayrılıp gittiğini gördüğümüz eşlerimizin ayrıldığını yuvaların dağıldığını neden diye araştırmadan yaşayan bir dönemden geçiyoruz. İşte özümüzden ayrılıyor ayrılıyoruz sözümüzün içerisinde neden bu durumdayız sorusunu da sormalıyız. Kendimize neden bu haldeyiz kim bizi bu hale getirdi. Suç kimde? Bizim kafamıza birileri özümüzden korkmamız için silah mı dayadı ekmeğimizi elimizden mi aldı kıyafetimizi üstümüzden mi aldı? Neden böyle kolay bir şekilde özümüzden inancımızdan kültürümüzden koptuk. Hiç kendimize sorduk mu? Ne güzel bizi birbirimize bağlayan bizi kenetleyen o muhteşem inancımız saygınlığı ile beraber olgunlaşmayı bize öğreten temel kültürümüz özümüzden uçtu gitti ve şimdi büyük yaralar açtı yüreğimize. Yuvamıza özümüz bizden ayrılıp giderken bizden çok acı bomboş bir insanlık bıraktı. Bize bir acil eylem planı olarak anadan babadan gördüklerimize bir göz atmanın vaktidir. Şimdi tam bu zamanıdır. Hep birlikte yeniden temel kültürümüzün biraz avukatı birer nöbetçisi olmak için vakit tam bu vakittir.