Kendi elimizle, kendi aklımızla, kendi yaşamımızı planladığımız bu süreçte kenara koyduklarımız, unuttuklarımız, beğenmeyip yaşamak istemediğimiz anlarımız şimdi bizim için çok değerli olmaya başladı. Çünkü denenmiş, yaşanmış, kıymetleşmiş artısı eksisi değerlenmiş tahlili yapılmış bir düzenden kopup başka bir düzeni tercih etmemiz baştan yanlıştı. Kendi elimizle, aklımızda aile kültürümüzü bitirdik birlikte. Aynı tastan yemeği, birlikte aynı yastığa baş koymayı, aynı evde birkaç gelinle aynı mutluluğu tatmayı kendi elimizle bitirdik. Şimdi geriye dönmek çok zor geriye dönsek de yaşamak çok zor. O kıymetli varlıkları bırakırken çok kolayca bıraktık. Üç beş kuruş parayla belki de şımardık. Sevdiklerimizle araya mesafe koyduk. Öz evlatlarımızı bağrımızdan koparıp ayırdık, başka mahallede de ev kiraladık kızımızı verirken de ayrı ev şartı koştuk. İşte kendi aklımızla kurduğumuz dünyanın bugün hacılarını yaşıyoruz. Belki çok dar imkanları yaşayıp da böylesi güzel bir açılımları yapmak istedik. Gönlümüz hakkı paylarımız var idi belki ama aynı tastan hepimiz doyardık, aynı sofranın üstünde sadece 3-4 tane tas vardı sağın tabak vardı. Şimdi çeşit çeşit yemeklerde, çeşit çeşit kahvaltılardan lezzet alamıyoruz.  Çünkü aile düzenimizi biz bozduk. Kızımızı ayırdık,oğlumuzu ayırdık, topraktan onları hasbihal etmedik. Ben çektim onlar çekmesin diye bir düsturla yola devam ettik. Ben sabahları uyumadım onlar uyusun, ben yemedim onlar yesin, ben giymedim onlar giysin diyerek kendi kurduğumuz bu düzende şimdi çırpınıyoruz, ağlıyoruz. Tekrar eski günleri özlüyoruz değil mi? Şimdi geriye dönmek çok zor...  Ķeşke dönebilsek de o eski mutlu olduğumuz 50-60 metrekare evde dört gelinin bir yaşadığı günleri görmek, çamaşır makinesinin olmadığı, bulaşık makinelerinin olmadığı, o ev içindeki iş paylaşımlarını bir görebilsek yaşayabilsek belki yeniden toprakla tohum gibi unla su gibi birbirimize kaynamış olacağız ama çok zor bu.Umutla gelecek planlarımızı yeniden gözden geçirmek hepimizin vazifesidir...