Dünya, ahiretin tarlası toprağıdır. Canlıların anası sevgidir. Huzur dedikten sonra kendi dünyamızı kurmaya başlarız. Nasıl bir hayat, nasıl bir sevgi hangi dalın yaprakları bir çınarın gölgesi derken gün akşam olmuş farkına varmadan neyi iyi düşünemedik de, böyle çabuk akşam oldu birden, gün elbette akşam olacaktır. Şairin dediği gibi, gün akşam oldu bir dost bulamadım bizim kültürümüzde ezelden beri dost aramakla bulunamaz, bu işin sırrı yolculukta belli olur der büyüklerimiz. Peki, sevgiyle büyüteceğimiz dost nasıl bir dost olmalı? Sevgiyle yürüdüğümüz yol nasıl aşılır? Bu işin sırrı nedir acaba? Bir hayat hikayesiyle örnekleyecek olursak bir baba ve oğul mahalleye örnek bir ata, evlat ilişkileri varmış, herkes tarafından takdire şayan bir durum bu ilişki, her baba öyle bir evladım olsun her evlatta öyle bir babam olsun diye örnek alırlarmış. Mahallenin bu güzel örnek ailesiyle hem arkadaş, hem de baba oğul gibi yaşarlarmış bazı zamanlarda anne de bu muhabbeti kıskanır gibi tebessüm eder ve gurur duyarmış. Onlar evden çıkarken camdan gidişlerini izlermiş anne.  Ne de olsa kendi eşi kendi evladı mahallenin örnek evladının annesi babanın eşi kim istemez bu tabloyu. Günlerden bir gün evlat babasına  "Artık benim de senin gibi muhteşem dostlarım var baba" der. Ardından baba ise şu yanıtı verir, "Bak oğul bu iş kısa bedelli olmaz, hem senin yaşın daha var. Acele etme bu işleri sevgiyle büyüt sonra yolculuk et alış veriş eyle o vakit anlarsın gerçek dostu." der baba , "hayır hayır baba aynı senin gibi dost kurmaya çalıştım sohbetlerim seninki gibi seni örnek alıyorum babacığım." "Bak evladım deneyelim senin arkadaş ve dostlarını tamam mı?  "Baba nasıl olacak bu iş" şöyle der: "Git bir kuzu getir ve kes üstün başın kan olsun sonra bir kısmını çuvala koy sonra en güvendiğin dostuna git ve de ki:"dostum bir cinayet işledim senden başka gidecek yerim yok yardım et bana" de bakalım nasıl karşılık buluyorsun evlât" der, tecrübeli baba. Ve evlat düşer yollara en güvendiği ve sevdiği arkadaşının dostunun kapısını çalar açılır kapı, kapıyı açan arkadaşı öyle kanlar içinde gördüğü arkadaşının üstüne kapatır kapıyı daha derdini bile dinlemeden bir diğerine gider oda aynısını yapar, düşünür uzun süre geri döner eve gelir durumu gören baba "ee evlât nasıl geçti bu günün anlat bakalım durumunu" hemen anlatır başından ne geçtiyse ve yıkılır babasının ayaklarının dibine "ey evlat, kalk bu bir tercübe üzülme bende babamdan böyle gördüm sakın pes etme yarın ola hayır ola bugün seni bir yere göndereceğim."der babası. Baba, evladını "benim dostum birde ona git bakalım aynı kıyafetle." düşer yollara ve gideceği eve vardıktan sonra kapıyı çalar "kimdir o dostumun dostu?"der ev sahibi. Açar kapıyı "bu hâlin ne evlat buyur gel üstünü değiştir elindekini ver ben temizleyeyim." der durumu canlı canlı yaşayan evlat, açılan dost kapısını yıllardır sevgiyle büyüyen bir evlat gibi bir dost kapısı der ev sahibi babana selam söyle biz emanetini gömdük üstüne çiçek ektik pislik yerine çiçek koksun diye var git evine yolun açık olsun sevgisiz bir gönül dosta kapı açmaz önce sevgi tohumu ekmek gerekir. Sevgi limanımız ailemizdir...