Her şey vaktinde değer alır, gündüz vakti yıldız aranmaz elbette. Her günün gece vakti var, o vakitte güneş aranmaz. Bu vesileyle çok sevdiğimiz değerlerin kıymetli olması için ne yaptık, ne yapıyoruz şehrimizi ilçemizi kasabamızı köyümüzü doğayı gönlümüzde yaşadığımız coğrafyamıza hangi çalışmalarda bulunduk, insanlık değerimizi nasıl taşıdık, taşıyoruz değil mi?  Hiçbir şey yapmadan, yapılması için gayret etmeden, bir kanayan yara var ise kanın durmasını sağlamadan, nasıl bu şehri seviyorum diyebiliriz.  Yola düşmüş bir taşı gücümüz varsa atmadıysak, bir parke taşı yerinden çıkmış ise ve o parke taşını yerine yerleştirmediysek, biz nasıl diyebiliriz ben bu kenti seviyorum, bu kent bizim kentimiz?  Bizim kentimizin güzel ve nezih insanlarını görmezden gelip, yok sayıp başka kentlerin insanlarını baş tacı yapıyorsak, yine limanın karşısındaki çay ocağında istediğin kadar bilge insan olduğunu söyle, kimse inanmaz, kişiyi, düşünceleri, söylemleri, eylemleri ve dili temsil eder. Hz Peygamber Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurdular: “Kıyamet kopacağını bilseniz de elinizdeki fidanı dikiniz ve arkadaşınızın, komşunuzun ayıbını örtmek için gece gibi olun.” Arkadaşımız, komşumuz ya da kasabamızın öbür ucundaki bir hemşerimiz olabilir, yanlışa düşmüş de olabilir, bu gibi durumlarda davul zurna yöntemine gerek var mı? Yoksa efendimizin dediği gibi mi olmak gerekir? Hal böyleyken, kanayan yarayı sarmak da bizim görevlerimiz içinde olduğunu unutmamak gerekir. Sonra güneşin olduğu yerde yıldız ararız. Önce yakın komşumuz bizim en kıymetlimiz olmalıdır, eğer komşumuzu yok sayıp uzaktaki kişileri baş tacı yapıyorsak sıkıntı bizdedir. Sadaka ve fitre vermeye yakından başlanır. Güneş varken yıldızı aramak ahmaklıktır. Bir şehri hep birlikte olursak büyütür, güzelleştiririz. Kendi yaşayacağımız bir mahalleyi, sokağı, caddeyi, kasabayı, şehri yaşanabilmesi için büyük düşünceler üretmeliyiz.  Ağalık vermekle, cömert olmakla olur…