Sonbahar yaprakları derken işin başından sonuna kadar bir süreci değerlendirmek gerekir.   Kuru dalda birden mudul dediğimiz ilk haraketliliği izlemeden yeşil yaprağın oluşunu ve sonbaharın nasıl geldiğini anlayamayız.   Küçücük muduldan büyüyüp  yaprak olup vaktini, ömrünü bitirdikten sonra  birden bire yere doğru süzülüp düşerken anına hüzün vakti diyebiliriz. Sonbahar bir insanın yaşlılık günleri gibi hüzünlü bir mevsim olduğunu unutmamalıyız. Her yer yeşil ve canlı bir doğa gözlemlerken bu süreç kısa bir süre sonra yerini sessiz ve sakin bir son bahar mevsimine bırakır. Aslında bütün âlemdeki canlılarda  bir doğum ve ölümü izliyoruz. Aklımızla, gözümüzle teyit ettiğimiz bu süreci yeni mevsimler karşımıza çıkınca unutur gibi anı yaşayanlardan biri olmaktayız. O güzel yaprak, o güzel çiçekler vaktini tamamlayıp yol kenarlarında  solmuş halini gördüğünüzde biz sadece üstüne basıp yolumuza devam ederiz. Yani baharı beklercesine. Aynı sonbaharı biz insanoğlunda da olduğunu unuturuz biz güçlü, akıllı bir yürek taşırız ama gün geldiği zaman tıpkı bizim üstüne basıp geçtiğimiz gibi bizim üstümüze de basıp geçen canlılar olacaktır. Çünkü savunmasız bir bedenimiz olacaktır. O can ve o ruh çıktığı vakit cansız bedenimizin içinden  nice canlılar geçecektir. bizim son baharımız olacaktır. O yüzdendir ki kuru dalın üstündeki küçük bir mudul bazen bir yaprak, bazı zamanda bir çiçek oluverir ve güçlü rüzgarlara, yağan yağmurlara, direnen o canlı vakti gelince birden kopar dalından  işte onlar için son bahar gelmiştir. Bu süreçte insanoğlununda ilki topraktan sonra küçücük bir su damlasından beslenip büyür tıpkı mevsimler gibi açar eller, kollar, ayaklar, bacaklar üstündeki bütün varlıklar. Her zorlukları aşar direnir ama gün, vakit, zaman geldiğinde dalından kopan bir yaprak gibi düşer toprağa. Her şey Allah'a mahsustur. Çiçek açtığı zaman arıya bal,  koklayana güzel bir koku, doğaya güzel bir görüntü vermektedir bildiğimiz gibi...