Önce emeklemeyi, ilk adım attığımda düşüp kalkmayı ve tekrar kalkıp yeniden adım atmayı öğrendim. Sabah, öğle, akşam vücudumun gıda ihtiyacı olan yemek yemeyi-içmeyi, kaşık tutmayı evde öğrendim.   
İlk kaşık tuttuğumda yemek bile yemesini bilmiyorken, yemeğin üstüme döküldüğü vakit başlamıştı benim hayatım.          
          
BENİM İLK MEKTEBİM hep evim oldu. Öğretmenim annem, babam oldu.

Ciddi anlamda evde olan biten her şey ilerleyen günleri yaşayınca daha kıymetli bir durum alıyor. Düzgün yürümeyi, güzel konuşmayı, olduğun zamanın değerini anlıyor insan. Defalarca ilk adım çok önemlidir diye ısrar ettiğini.

‘Tatlı söz yılanı deliğinden çıkarır’  misali güzel konuşmam için mücadele eden annemi, babamı anlatıyor yaşanan günler. Tecrübe gerekir, hani derler ya anlatmakla olmaz yaşamak gerekir diye.

Ben lise birinci sınıf öğrencisiyim. Anne ve babamın benim okumam, eğitimimi en güzel bir şekilde tamamlamam için gece gündüz çalışıp çabaladıklarını biliyorum.

Evet devletimiz de sağlıklı ve iyi bir şekilde eğitim almamız için gerekli olan imkanları, hizmetimize sunmuşlardır.  Biz bu günün gençleri, yarınların yöneticileri, anneleri, öğretmenleri, doktorları, babaları olacağız. Hedefimiz olmalı, iyi bir yol haritası belirlemeliyiz, bu emeklerin karşılığını düzenli ve verimli çalışarak başarmak için mücadele etmeliyiz, bu imkanların hepsi bizim içindir. Zamanı iyi bir şekilde değerlendirmeliyiz, çünkü Müslümanın boş vakti yoktur derler. Sürekli bir işle ilgilenir. Başarmanın, bizim elimizde olduğunu biliyoruz.

Bizler çok çalışmalıyız, çünkü ruh neşesini çalışmakta bulur. Eğer ki bu kıyametli vakitlerimizi boş bir şekilde geçirirsek giden zaman geri gelemediğinden hep pişmanlık yaşarız. Pişmanım dememiz artık derdimize ilaç olmaz. Bu nedenle yaşadığımız saniyenin bile değerini bilip, boş geçirdiğimiz zaman için sorguya çekileceğimizi unutmamalıyız. Başarılarını önce hisset sonra ise geliştir, temel hep çalışmaktan geçiyor.