Sevgili okuyucularım;
   Doğduğum ve yaşadığım yer olan bu kasabayı çok seviyorum. Eminim ki; yaşadığınız ekmeğini yediğiniz bu kasabayı sizde en az benim kadar seviyorsunuzdur. Perşembe günü işe gelirken, atmış beş, yetmiş yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim birisiyle karşılaştım. Kendisini tanımıyorum. Onunda beni tanıdığını sanmıyorum. Zaten çokta önemi yok. Kar yağışının ardından, kaldırımlarda eriyip giden, bazen çamur, bazense su birikintisi haline gelen karların içinde kendime basacak yer ararken oda yanımdan geçiyordu. Sanıyorum halime acımış olacak ki;
   Bana” Yenişehir’de yaşamadığını, burada bir belediyenin olup olmadığını “sordu, Ben tam belediye binasının yerini tarif ederken,” sizin belediyeniz ne iş yapıyor” diye sordu. Çok üzüldüm.  Bana yayaların geçebilmesi için kaldırımların kürenmesi gerektiğini söylüyordu.
   Bilmiyordu ki, karın altında basılacak bir kaldırım yok. Köstebek yuvasına dönmüş tüm kaldırımlar. Var olan kaldırım taşına basınca da, altı suyla dolu olduğu için, bütün suların üzerimize sıçrayıp ayakkabılarımızın içine dolduğunu. Araçlardan kaldırımlarda yürünecek yer olmadığını. Yol kenarlarına park edilen araçlar yüzünden, iki aracın karşılıklı geçecek yer bulamadığını, onun için araçların kaldırımlara park edildiğini, söyleyemedim.
   Zaten küçük olan caddelerimizin bu kadar çok aracı kaldıramadığını hepimiz görüyoruz. Bu otopark sorununa biran önce el atılması gerekiyor. Yoksa yayaların sokakta yürüme hakkı kalmayacak.
   Şükürler olsun ki, uzun bir aradan sonra caddelerimiz asfaltlandı. Caddelerimiz asfalt kaldırımlarımız çamur deryası. Yeğenimin bebek mevlidinde, eşi belediyenin üst düzey yöneticisi olan bir arkadaşım bana “bitince güzel olacak “ demişti aradan dört yıl geçti. Bizim bebek dört yaşında. Hala bitmesini bekliyoruz. Üç sene sonra okula başlayınca, umarım bizim bebek okula yaya olarak kaldırımdan gidebilir. Bir an evvel bitse de şu kaldırımlar yayalarda sokakta yürüye bilseler.
Saygılarımla.