Kopyacılık hayattaki en büyük becerilerden biridir. Belki ilk bakışta kopyalamayı ilişkilendirdiğimiz bazı diğer anlamları nedeniyle kötü bir gözle baktığımız bir davranış, ama mekanik bir beceri olarak insandan hayvana, çoğu canlı için çok değerli bir yetenektir.

Öğrenmenin bir araç ve aşaması olarak, kopyacılık bize attığımız ilk gülücükten yetişkinliğimize kadar edindiğimiz bir sürü beceri ve davranışta önemli bir rol oynar. Bir bebek ailesinin yüz ifadesini, hareketlerini gözlemler ve taklit eder, çocukluğunda etrafındaki yetişkinlerin ve akranlarının hareketlerini gözlemleyerek benzer şekilde hareket eder, bulundukları ortam ve toplumlara uyum sağlarlar. Doğada hayvanlar anne ve sürülerinin hareketlerini gözlemler, bu sayede avlanmayı ve avlanmaktan kaçmayı- hayatta kalmayı öğrenirler.

Kopyacılık bir aşama olarak gerekli, öğrenmede bütünün bir parçasıdır. Ancak bir geçilmesi gereken bir aşama olarak sınırından öteye geçtiğinde problemler başlar.

İnsanların en büyük becerilerinden biri hayal gücüdür. Kopya ve taklit etme yeteneği, hem hayal kurmayla oluşturulan planların oluşturulmasında hemde fiziksel olarak gerçekleştirilmesinde etkilidir. En basit aletlerin kullanılmasından devasa mühendislik planlarına, kopyacılık belirli bir ölçüde kaçınılmaz ve gereklidir. Neredeyse her sanat yada bilim alanında bu bir eğitim aşamasıdır.

Örneğin resim sanatında ilk önce basit perspektif ve diğer tekniklerden sonra sürekli büyük ustaların eserleri ve çalışmaları tekrar edilir. Bu tekrarlar sayesinde öğrenci kendi tekniğini ve genel becerisini geliştirir. Yeterli seviyelere geldiğinde de bu becerileri kendi projelerinde uygulayabilirler. Taklit etme burada sadece bir araç ve alıştırma olarak kalır, asıl amaç sanatçının kendi eserlerini olabilecek en iyi şekilde yapabilmesidir.

İlham alma ise uygulanışına göre gri bölgede yer değiştirir. Tarih boyunca sanatçılar, bilim insanları, filozoflar ve daha nicesi kendinden daha önceki usta ve sanatçılardan hem teknik eğitimleri için hemde kendi eserlerinde ilham kaynağı olarak kullanmışlardır. Özellikle günümüzde sanat ve bilimin ulaştığı noktada, orijinalliğin neredeyse geçmişte kalmış bir konsept olarak ortaya çıkıyor.

Sıfırdan bir şey hayal etmek imkansızdır. Düşüncelerimiz, fikirlerimiz ve becerilerimiz hepsi yaşadığımız mekan ve insanlardan etkilenmiştir. Bu yüzden günümüzde orijinallik tamamen yeniliktense, daha önce teknik açıdan denenmemiş bir konsepti denemek, olanı geliştirmek yada geçmişi günümüze yeni bir bakış açısıyla ayarlamak gibi yollarla ortaya çıkıyor.

Mitoloji, insanlık tarihinde neredeyse her toplumun kendine ait bir versiyonu olan hikayeleridir. Ama bazı benzerlikler kendini her zaman gösterir. Sümer’den eski Yunan ve sonrasında Roma’ya, birbirleriyle çok benzer karakterler ve hikayeler vardır. Bu mitler hem dönemindeki sanatçıları ve sonrasında yüzyıllar boyunca diğerlerini etkilemişler, ilham kaynağı ve taklit ettikleri eserler olmuşlardır.

Bu özellikle farklı sanat dalları için sık görülür. Örneğin heykel ve resim birbirlerini doğrudan en çok etkileyen sanat dallarıdır. Bu sanat dallarının içinde olan teknik bilgi birikimi, bin yıllar yerine sadece yüzyıllar yada daha kısa süredir yapılan dalları da etkiler ve temel bilgiler sağlar.

Sinema tarihsel sıralamada en gençlerden biri olmasına rağmen en etkili ve kapsayıcı sanat dallarından biri haline gelmiştir. Başlangıcından günümüze eski yada yeni bir sürü dönemden çeşitli hikayeyi daha önce hiç anlatılmadıkları şekilde anlatmış, insanlığın sanat mirasına katılmıştır.

Adaptasyon, sanat yapıldığı sürece var olmuştur. Mağara resimleri bile insanların yaşadıkları dünyadan aldıkları ilhamla harekete geçip, ellerindeki malzemelerle yaşamlarını aktarmışlardır. Günümüzdeki hikaye ve genel olarak fikir birikimi, çoğu konseptin tamamen özgün olmasını engelleyecek bir seviyededir.

Sinema, ilk dönemlerinden itibaren yeni teknolojiler ve eski hikayelerin birleşimini oldukça sık işlemiştir. Masalların, efsanelerin, romanların ve daha nicesi sinema ve sonrasında televizyonlar tarafından defalarca işlenmiştir. Bu köken olarak kötü bir şey olmasada, fazla tekrarı ve yeni olanı etkilemeye başladığında bir kendi kuyruğunu yiyen yılan döngüsünü başlatır.

Hali hazırda kültürde bir yeri ve kitlesi olan işler bütçelerini geri kazandığından özellikle günümüzde en çok tapılan işler haline gelmiş durumda. Bir kitap serisinin dizi veya filme çevrilmesinin kendi içinde bir sorunu yok, ancak yeni çıkan her şey bir başka şeyin adaptasyonu haline geldiğinde bu hem ilk sanat medyumuna hemde sinemanın sahip olabileceği potansiyeli kısıtlamakta.

Genel olarak sinema ve televizyon deyince akla gelen belli şirketler, aynı zamanda hem sektörün hem de sanat dalının gidişatını etkileyen güce ulaştı. Adaptasyon furyası onlarla başlamasada günümüzdeki seviyesine onlar getirdi.

Bunun etkisinin ulaştığı seviyeyi geçen hafta sinemanın en köklü şirketlerinden olan Warner Bros.’u yaklaşık 86 milyar dolara satın alan Netflix’le görüyoruz artık. Sinemaya hem isminin altındaki filmleri hemde fiziksel prezervasyon çalışmaları ile hem katkısı devasa olan bu stüdyo, son dönemde ironik şekilde yöneticilerinin verdiği anti-sinema kararlarından belkide en büyüğü bu satışın tamamlanması olacak. Netflix gibi tüm iş ve yönetim planı kaliteden çok sayı ve hıza odaklı olan, sinema salonlarını bile bir fazlalık olarak gören bir şirket, satın alacağı bu kocaman mirası gerçekten devam ettirmek gibi bir düşüncede olabilir mi?

Yeniden tekrardan ve tekrar yeniden adapte olamayacak hikayeler ve bu hikayelerin sanatçılarının tarihe tamamen karışır mı? Ben karışmaz diye umuyorum, çünkü çeşitli sanat dallarının neredeyse hepsi daha karanlık dönemleri atlattı. Ancak eskiden beri sanata değer veren insanların binbir emekle sürdürülmüş çalışmalarının bir kaç tane sıfır üç beş yöneticinin cebine aksın diye bu kadar kolay feda edilebilir mi gerçekten?