İnsanlar aslında aynı anda iki dünyada yaşarlar, fiziksel ve kurgusal. Her insan ilk olarak yaşadığı fiziksel, gerçek olan çevre ve dünyada var olmaktadır ancak bu dünyanın etkisi çoğu zaman sadece fiziksel olarak kalmaz, kurgusal, hayal olan bir başka dünya, bir başka boyutta da var olurlar.

Hayal kurmak, her insanın yaptığı bir şeydir. İster gerçek dünyadan tamamen bağımsız ister sadece gerçek dünyanın ‘gerçekçi’ kural ve şartlarıyla sınırlandırılmış olsun, her insanın bir hayali vardır. Hayal kurmak hem bir oyun hem bir motivasyon aracıdır. Hayal bir insanın düşüncesinin kendisidir aslında. Hayalsiz insan, insandan robotluğa geçiş yapan bir varlıktır neredeyse.

Hayallerin ve hikayelerin de doğrudan bir ilişkisi vardır. Hayal denince genel olarak güzel ama gerçek olmayan aklımıza gelir, ancak kafamızda kurduğumuz şeylerin hepsi bir anlamda hayaldir. Hayat güzel ve korkutucunun sürekli birbirlerini takip ettiği bir çizgi olarak görülürse, hayal ve hikaye bu çizginin üstünde yürüyen insanın iki elini yanına açarak bulduğu dengenin iki karşılıklı ağırlığıdır. Dengenin sağlanması için, biri diğerinden çok daha yukarıda olamaz.

Hikaye denince aklımıza sadece kitaplar gelmesin. Hayaller, hikayeler hepsi aslında sadece insanların söylemek istedikleri kelimeler. Hikayeler, insanlar var oldukça var olmuştur. Başından geçen bir olayı, bir hayalini yada düşüncesini anlatmak insanın aslında neredeyse yemek yemek ve nefes almak kadar temel bir ihtiyacı, insanın sergilediği en doğal davranışlardan birisidir. İnsanların yazıya, hatta konuşma diline bile ihtiyaç duymadan yapabilecekleri bir şeydir aslında hikaye anlatmak. Bir hikaye, bir hayal, bir düşünce- o insan için anlatılmaya değer bir şeydir, bu ister bir bilgi, isterse bir şaka, isterse bir şiir olsun.

Dünyadaki en eski hikayelerden biri aslında binlerce yıl önce mağara duvarlarına çizilmiş sahneler ve el izleridir. Bazen av sahnelerini bazen koşan hayvanları tasvir ederler, muhtemelen o duvarların sanatçıları ve içlerinde yaşadıkları toplulukların duvarlardaki el izleri, onların geride bıraktıkları hikayeleridir. Onlar oradaydı. Orada avlandılar, orada uyudular, orada çizdiler ve en önemlisi orada yaşadılar, ve bunu anlatmaya değer buldular.

Efsaneler ve masallar, uzun bir dönem boyunca insanların hem eğlence hemde bir bilgi aracı olmuştur. Konuşan hayvanlar, sihirli insanlar, büyük savaşlar ve uzak diyarlar, yüzyıllar boyunca bu hayali ağır basan hikayelerin karakterleri olmuştur.

Fiziksel dünya ise bu hikayelerin, hayallerin hem sınırlayıcısı, hem ilhamı, hem değiştireni hemde değiştirilenidir.

Bir efsane çoğu zaman gerçek dünyada olan bir olaydan ilham almaktadır. Belki de ilk ortaya çıktığında o olayın aslen anlatımıydı ancak kulaktan kulağa, ağızdan ağıza geçerken değişime uğradı. Sonuçta en gerçekçi insanlar bile aslında farkında olmadan hayalle çok daha yakınlaşırlar. Bir masalın sonundaki kıssadan hissenin onlara en çok hitap ettiği kısım olduğunda ısrar etselerde, o masalı dinlemeleri bile hayale yakınlaşmalarına yeterdir.

En özgür hayalciler gerçek dünyayı en geride bırakanlar değil, gerçek dünyayı en olduğundan farklı şekilde görebilenlerdir. Potansiyel ve umudun karıştırıldığı betonla, yeni ve daha iyi bir dünyanın inşaası için her bir insanın yanında tek bir tuğla getirmesinin yeterli olduğuna gönülden inanırlar.

Hayaller ve hikayeler, dünyanın nasıl inşa edildiği, yaşamların nasıl şekillendiğine şahit olur, ve anlatır. Bazen anlattığını yazar ve kayıt altına alır, böylece söz uçsada yazısı kalır. Binlerce yıldır bu böyledir. İnsan konuşmaya, söylemeye değerdir aslında. Çevresini hayaline göre şekillendirebilen, en önemlisi bulunduğundan farklı bir dünyayı hayal edebilen bir varlıktır. Hikayeleri dünden umut ve uyarıları beraberinde getirir ki, yarın daha iyi olsun.

Hayal olan ve gerçek olan dünya, hep birbirini kovalayan ve birinden beslenen iki boyuttur aslında. Fizikseldeki insan kurgusala kaçar, sonra hoşuna gideni fiziksele geri getirir. İki dünya aslında insanın tek dünyasının, aynı madalyonun iki yüzüdür.